The Juke Joints (NL) Rollin' Blues SR&BC Stekene (06-12-2019) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: SR&BC Stekene info artist: The Juke Joints © Rootsville 2019

Een tijdje geleden dat ik nog eens op bezoek was geweest bij de bende van Stekene. Vorige maand jammer genoeg Bill & The Burners moeten missen, maar nu was ik weer van de partij. De goede Heilige Sint was langsgeweest bij Willy’s place en had daar met de Juke Joints, “The Masters Of Rock Rollin Blues”, een leuk Sinterklaas geschenk afgeleverd. Altijd goed voor dikke ambiance en ondertussen 37 jaar ervaring achter hun naam. Veel commentaar moeten we hier niet aan kwijt eigenlijk feitelijk…

De laatste jaren wel productief op platengebied met “35 jaar Juke Joints Live” uit en de geweldige schijf ‘Crossroads & Unplugged’. De band bestaat nog steeds uit dezelfde geweldige muzikanten: Peter Kempe aan de drums, Michel “Boogie Mike” Staat op gitaar, Derk Korpershoek aan de bas en Sonnyboy Van Den Broeck op harp en trekzak. We stonden dus klaar voor een feestelijk optreden. Wij niet alleen blijkbaar want Willy’s place was duidelijk goed volgelopen met vele brave kinderen.

De mensen kregen waarvoor ze gekomen waren, namelijk een stevige bluesparty. Alle registers werden opengetrokken, de trekzak en de mandoline bovengehaald en er werd duchtig gefeest. Het recept van de Juke Joints is, op die meer dan 35 jaar, nauwelijks veranderd maar daar maalt niemand om. Ze waren gekomen om te feesten en dat werd dan ook duchtig gedaan te beginnen met ‘Blues Had A Baby’,’One More Time’, ‘Addicted To The Blues’ van Ronnie Baker Brooks.

Met meer dan 150 jaar ervaring op het podium, ging het er stevig aan toe, waarbij de hoofrollen werden verdeeld tussen Sonnyboy met zijn Mississippi saxofoon en de potige solo’s die door Boogie Mike uit zijn gitaar werden geperst. Derk, bleef als alle bassisten, bescheiden op de achtergrond zijn ding doen en ondertussen roffelde en zong Peter Kempe het geheel aan elkaar. De Juke Joints zijn meer dan een geoliede machine na al die jaren. Ze weten elkaar blindelings te vinden en ze swingen nog steeds zoals in hun jonge jaren. Tussendoor mocht Wouter Verhelst (The Blue Clay) mee het podium op om met de mandoline , ons te laten genieten van ‘Steve’s Last Ramble’ avn de hand van Steve Earl.

Natuurlijk mocht Rory Gallagher niet ontbreken en we kregen dan ook een ‘Bad News On The Line’ voorgeschoteld. Rory lives! Met ‘Born In Chicago’ en ‘Heart On Fire’ trokken we richting einde eerste set, die in stijl werd afgesloten met  ‘Giving Up’ en een stevig stukje trekzak van Sonnyboy. Tijd voor een kleine pauze, ten einde de kelen te smeren en wat “merch” aan de man te brengen en beiden gingen dan ook vlotjes over de toonbank.

Iedereen stond dan ook paraat voor deel 2 en die werd aangezet met Rory’s ‘Bullfrog Blues’ met Kempe op mandoline, waardoor de man bewees niet enkel te kunnen drummen. Met ‘Got Your Heart’ kregen we er dan eentje van The Nighthawks tussen de kiezen. De voeten gingen niet van het gaspedaal en de band bleef volle gas geven in hun gekende stijl. Er werd met de voeten gestampt, in de handen geklapt en de hoofdjes gingen volop op en neer. Met ‘Let It Roll’ trakteerde Boogie Mike ons op een stevig potje slidegitaar, waarna ‘This Is It’ en ‘I Will Follow’ op ons werden losgelaten.  Keuze ten over bij de band want met zo’n lange carrière en een pak cd’s , is het waarschijnlijk moeilijk kiezen om een setlist in elkaar te boxen. Stilaan naderden wij het einde van deze wervelende show, maar niet voor wij Rory’s prachtsuk hadden gekregen en dan heb ik het hier over het legendarische ‘Going To My Hometown’. Yeah Baby!! ‘Going To Chicago’, dat op een gegeven ogenblik naadloos over ging in ‘Sweet Home Chicago’, sloot het geheel af op een perfecte wijze. Zingen, brullen en klappen. Gezien iedereen braaf was geweest dit jaar kregen we nog een paar uitsmijters voor we huiswaarts keerden, waaronder een schitterende versie van ‘You Can’t Always Get What You Want’ van de legendarishe Rolling Stones.

Toppie allemaal en zoals gezegd oude vossen verleren hun streken niet en het simpele concept van de Juke Joints blijft nog steeds werken. Oh yeah !! Dank u Sinterklaas!

Marcel